Op het moment dat ik vijftig werd, besloot ik dat mijn lichaam wel een cadeautje verdiende. Het begeleidt me al die jaren trouw door de tijd en de ruimte. Mijn lijf heeft kwaaltjes, rimpels en uitgezakte billen. Maar het werkt allemaal nog en dat is reden om dankbaar te zijn. Het lichaam is het meest miskende onderdeel van het ik en gezond vijftig worden is voorwaar niet vanzelfsprekend. Ik denk aan de vader van een eerdere geliefde die tweeënvijftig was toen hij stierf aan kanker. Een goede vriendin, die op haar eenenvijftigste een knobbeltje in haar borst ontdekte en een zware tijd tegemoet ging. Ik ben er dankbaar voor dat het lijf me mijn leven laat leiden met die vanzelfsprekendheid die je alleen voelt als het niet ziek is.
Op deze vijftigste verjaardag, na het douchen, maak ik tijd voor mijn lichaam. Met mijn handen ga ik ieder stukje van mijn lijf langs, van beneden tot boven. Met mijn favoriete bodylotion wrijf ik ieder stukje van mijn lijf in. Zo eer ik wat mijn lijf voor me doet. Ondertussen denk ik aan alles wat dit deel van mijn lieve lijf heeft meegemaakt, wat het voor me doet en waarvoor ik het dankbaar ben. En ik denk daarbij zoiets als dit:
Zegen van Sara
Zegen over mijn lijf
dat me sinds mijn geboorte begeleidt
door de tijd en de ruimte.
Zegen over de voeten en enkels
met het scheve hielbotje en de pijnlijke verzwikkingen
dat ze me nog altijd op de been houden.
Na de laatste verstuiking twee en een half jaar geleden heb ik eindelijk de knoop doorgehakt: orthopedische schoenen dan maar. Wat een opluchting dat het kan. Wat een opluchting voor mijn zwakke enkel. Die voetreis naar Santiago zit er niet in, maar ik kan weer een halve dag lopen en staan zonder pijn.
Zegen over mijn benen,
die trouw me brengen waar ik naartoe wil.
Zegen over mijn billen, mijn in- en uitgangen beneden,
zegen over mijn buik, de baarmoeder, bron van het nieuwe leven.
Het blijft een wonder dat ik het nieuwe leven in mij heb meegemaakt. Het was de zwaarste tijd van mijn leven, steeds opnieuw te verliezen. Ik zwaai nog altijd naar onze kindjes in de hemel. Het moeilijkst is het misschien wel om weer vrede met die buik te kunnen sluiten.
Zegen over mijn maag en darmen, mijn spijsvertering
dat het allemaal trouw doet waarvoor het gemaakt is,
ook al ben ik zo’n zoetekauw en helemaal niet goed voor mijn lijf.
Zegen over mijn borst, mijn longen,
na die laatste griep van vorig jaar weet ik weer wat het is om echte griep te hebben.
Zegen over mijn borsten
al lang niet meer zo mooi als vroeger,
maar mijn geliefde nog steeds plezieren.
Zegen over mijn hart en bloedsomloop
die mij ongemerkt voorziet van wat ik nodig heb
om te blijven kloppen.
Zegen over mijn armen, mijn schouders
die voelbaar pijnlijk zijn van de stress.
maar hopelijk verdwijnt dat als mijn proefschrift ooit klaar zal zijn.
Zegen over mijn ogen
en over de brillenglazen van dikker dan min tien.
Ik kreeg mijn eerste brilletje al toen ik vijf was. Als kind vreesde ik vaak dat ik blind zou worden. Maar godzijdank kan ik met een bril nog aardig meekomen met lezen en kijken. En zonder bril heb ik ook nog een unieke kijk op de wereld.
Zegen over mijn oren en mijn stem
die me de muziek schenken,
het zingen en het uitzingen van plezier en tranen,
zoveel genieten en zoveel voldoening.
Zegen over mijn hersenpan
de inhoud doet het best aardig
de opgeslagen herinneringen, de kennis
de wonderlijke verbindingen die er gelegd worden.
Zegen over mijn onderkin, mijn uitgezakte wangen,
Ze doen me denken aan mijn oude tante Gré; ik ga steeds meer op haar lijken.
Zegen over mijn rimpels en grijze haren.
Iedere rimpel is bevochten op het leven,
met iedere grijze haar groeit de wijsheid.
Zegen over mijn lieve lijf,
dat me al sinds mijn geboorte door het leven draagt
dat het dat nog heel veel jaren blijft doen.
En na dat moment is het tijd voor een kopje thee en een ontbijt. Daarna gaat de dag van start met taart bakken en felicitaties en cadeautjes ontvangen. Het is een bijzondere start van een bijzondere dag. Sindsdien herhaal ik deze zegen iedere verjaardag.
