“Een Amerikaans-Nederlands stel had mij gevraagd om in Nederland hun trouwritueel te leiden. We waren in gesprek over de vorm van het ritueel toen de bruid mij vertelde dat ze een bruidssluier zou dragen en aan de hand van haar vader door het middenpad naar haar aanstaande gebracht wilde worden. Ik was net voor mijn doctoraalscriptie verdiept in de discussie over hoofddoek dragen in de christelijke gemeenschap van Noord-Afrika in de tijd van Tertullianus. En ik drong erop aan dat ze het niet zou doen. Door je vader weggegeven worden is een middeleeuws ritueel dat is ontstaan in een patriarchale context: de vader die zijn dochter weggeeft draagt zijn jurisdictie de vrouw over op de echtgenoot. De vrouw in kwestie is handelswaar: het ritueel van de overdracht bevestigt dat zij geen zelfstandige juridische status heeft. De sluier is daarvan het symbool. Pas nadat ze beiden ‘ja’ gezegd hebben, mag de sluier opgetild worden en kan de bruidegom voor het eerst zijn nieuw verworven bezit bekijken.
Ik zat fout, ontdekte ik. De betekenis die de sluier voor mij heeft, was voor haar irrelevant. It’s all about the context, leert ons het vakgebied van de ritual studies. Een symbool, een ritueel heeft geen vaststaande betekenis. Betekenissen kunnen verschuiven, veranderen, afhankelijk van de tijd waarin we leven en van de situatie waarin we de rituelen gebruiken. De bruiden van vandaag hebben zich het symbool van de sluier toegeëigend zo dat het voor henzelf betekenisvol is. “
Lees verder op Nieuwwij.nl
