Op Pinksteren vier ik het geboortefeest van de Kerk, de verzameling van mensen die de weg van Jezus willen gaan, daarbij aangevuurd door de heilige Geest.
De kerk is altijd die bonte verzameling geweest van mensen van allerlei slag: arme dienstmeisjes, rijke weduwen, slimme denkers, eenvoudige vissers.
Die dwarsdoorsnede zie ik op de heiligenkalender. Het zouden mensen uit onze eigen familie kunnen zijn. Zij inspireren ons omdat ze de weg van Jezus gegaan zijn. Ze werden herkend als mensen die met God verbonden zijn. Niet omdat ze allemaal braaf zijn geweest en precies pasten binnen de burgerlijke moraal die wij zo gewoon zijn gaan vinden.
Voor vandaag denk ik aan de heiligen die ik queer heiligen noem: de heiligen die vertellen van liefde tussen mannen zoals Bacchus en Sergius, of de liefde tussen vrouwen zoals Perpetua en Felicitas. De heiligen die de grens van hun gender overstaken. Ik denk aan Wilgefortis die God bad om haar te verlossen van haar gearrangeerde huwelijk, en toen een baard kreeg.
Ooit sprak men over de kerk als de verzameling van heiligen. Mensen die met hun hele hebben en houden de kerk vormen. De kerk als een verzameling van mensen met ieder hun eigen biografie, ieder hun eigen talent en hun eigen inspiratie.
Dat vier ik op Pinksteren.
Een moderne litanie van alle heiligen is de Litanie van de profeten, geschreven door Carlos Desoete. Hier vind je een uitvoering.
