Sint Jacobus’ vergeving

feestdag: 25 juli

Lang geleden, diep in de middeleeuwen, was er eens een man die een verschrikkelijke zonde had begaan. Hij ging biechten bij de priester, want hij had oprecht berouw. Maar de priester wist niet wat hij met een zo zware zonde aan moest. ‘Ga maar biechten bij de bisschop’, raadde de priester hem aan. En dus ging de man naar de bisschop en biechtte opnieuw. En ook de bisschop was onder de indruk hoe zwaar de man gezondigd had. ‘Ik kan je niet vergeven voor wat je misdaan hebt. Maar ga naar het graf van de apostel Jacobus in Galicië. Als je het Sint Jacobus vraagt, krijg je misschien vergeving.’

Sint Jacobus is niet geboren als heilige. Toen Jezus hem trof, was hij een ruwe vissersbonk. Samen met zijn broer Johannes had hij een vissersbootje op het meer van Galilea en met vissen verdienden ze hun brood. Jezus zelf heeft Johannes en Jacobus tot apostelen geroepen. Opgewonden standjes waren de broers: mannen die je niet in een verlaten steegje wilt tegenkomen. Eens toen Jezus door de dorpelingen weggestuurd werd, vroegen Jacobus en Johannes: ‘Heer, zullen we vuur uit de hemel laten komen en hen een lesje leren?’ Maar Jezus wees hen streng terecht: ‘Niet zo wraakzuchtig, jongens! Deze mensen weten niet wat ze doen. Ik heb ze al lang vergeving geschonken.’

Na Jezus’ dood zwierven de twaalf apostelen uit over de hele wereld. Ze gingen het evangelie verkondigen in alle talen. Sint Jacobus trok naar Spanje, vertelt de legende. Hij was hier niet erg goed in. Hooguit acht mensen heeft hij tot zijn geloof in Christus kunnen bekeren. Teleurgesteld trok hij terug naar Jeruzalem. Daar had hij wel succes met preken. Herodes werd er zo boos om dat hij hem liet doden met het zwaard. Zo werd Jacobus martelaar. Twee leerlingen van Jacobus hebben zijn lichaam meegenomen in een bootje op de Middellandse Zee, een bootje zonder zeil en zonder roeispanen. ‘Waar God ons heen brengt, daar zal ons graf zijn’, zeiden ze tegen elkaar. En wonder boven wonder bracht de wind het bootje aan wal aan de noord-westkust van Spanje, in Galicië. Aan land aangekomen veranderde het bootje vanzelf en nam de vorm aan van een stenen graftombe. Toen de leerlingen een plek zochten om Jacobus te begraven, droomden ze van een veld onder de sterren (campo stela). Dat veld zochten ze op en daar begroeven ze hem. Eeuwenlang is zijn graf vergeten. In de 9e eeuw hoorde de monnik Pelayo op een nacht hemelse muziek. Een ster schitterde boven de plaats waar het graf van Jacobus lag. Daar bouwde hij een kapelletje. Het was het begin van Santiago de Compostela (Sant’Iago is Galicisch voor Sint Jacob).

En hoe ging het verder met de man die zo zwaar gezondigd had? De bisschop schreef de zonden van de man op in een papieren akte, rolde deze op en verzegelde de akte. ‘Draag deze mee en leg deze akte op het graf van Sint-Jacobus’, droeg hij de zondaar op. Zo deed de man. Hij stak de akte in zijn knapzak en ging lopen naar Santiago. Het was een lange en zware tocht. In de hoge Pyreneeën trotseerde hij de koude en de sneeuw. Op de hoogvlakten van de Meseta brandde de hitte op zijn hoofd. Maar hij had een doel voor ogen. Precies op de feestdag van Sint Jacobus in juli arriveerde de man bij het kapelletje op het graf. Hij legde de akte neer op het altaar en smeekte Sint Jacobus om vergeving van zijn zonden.

Na zijn gebed rolde hij de akte open en kijk: het papier was volledig blanco geworden. Zo begreep hij dat zijn zonden waren uitgewist. Hij hield niet meer op God te danken en vertelde iedereen wat Sint Jacobus voor hem gedaan had. Sindsdien zijn zondaars naar Sint Jacobus gekomen om vergeving voor hun zonden te vragen. En nog altijd lopen zomer en winter zondaars en pelgrims naar Santiago de Compostela. Ze lopen met blaren op hun voeten. Ze trotseren koude, regen en hitte. En bij het graf van Sint Jacobus vragen ze om vergeving voor wat ze verkeerd deden, of om richting voor hun leven.

Ook gepubliceerd in: Heilig Spel, jaargang 1 nr 1, januari 2023